Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς…

«Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς, στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω», τραγούδησαν οι «Πυξ-λαξ». Τραγούδησαν γι’ αυτές τις «ανόητες αγάπες» που
έγιναν μαθήματα και πήραμε την απόφαση να πούμε τελικά «δε θα δακρύσω πια για ‘σένα» κι έτσι τις αφήσαμε να «πάνε στον Παράδεισο». Θα μπορούσε να είναι κι ένα μικρό ποτ-πουρί του συγκροτήματος, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς για κάποιους από εμάς αποτελεί πραγματικότητα ή και ειρωνεία ως ένα σημείο. 

Έλα, μην βγάζεις την ουρίτσα σου απ’ έξω. Κι εσύ έχεις μια παλιά αγάπη, κι εγώ και όλοι. Μια αγάπη-σταθμό ίσως, που μας σημάδεψε, μας άλλαξε και αποσαφήνισε σε μεγάλο βαθμό αυτό που είμαστε σήμερα, καθώς κι αυτό που ζητάμε. Ένας έρωτας μεγάλος, μια ιστορία δύο ανθρώπων που κάποτε έσμιξαν τυχαία ή και όχι, που έζησαν μαζί, που πάλεψαν για να ξεπεράσουν τα εμπόδια, που έγιναν «ένα», δεν λησμονιέται. Aυτό είναι το μόνο βέβαιο. 

Ωστόσο, οι δρόμοι στη ζωή μας δεν ακολουθούν μια ατέλειωτη ευθεία. Έχουν στροφές, ελιγμούς, διασταυρώσεις και κάποιες φορές αδιέξοδο. Και όταν φτάσετε σε αυτό το σημείο, αναγκαστικά οι δρόμοι σας πρέπει να χωρίσουν και να φτιάξει ο καθένας το δικό του μονοπάτι. Μαζί σου σε αυτό το μονοπάτι θα τα πάρεις όλα, ό,τι πρακτικά ή θεωρητικά σου άφησε το πρώην ταίρι σου, αλλά δεν χρειάζεται ούτε να τα αναφέρεις, ούτε να τα πολυσυζητάς είτε μέσα σου, είτε έξω σου. Το να μιλάς για κάτι που ανήκει στο παρελθόν, είναι σαν να μην μπορείς να ξεφύγεις απ’ αυτό, είναι σαν να προσπαθείς να δώσεις ζωή στο παρόν σου, ένα παρόν που σε χρειάζεται δυνατό και έτοιμο να αδράξεις την κάθε ευκαιρία που εμφανίζεται. 

Άσε τις παλιές αγάπες εκεί που ανήκουν, στο παζλ του παρελθόντος. Επίτρεψέ τους να ηρεμήσουν και να καταλαγιάσουν απ’ την συναισθηματική ένταση που κάποτε τις διακατείχε. Μην χτίζεις θεωρίες και συνωμοσίες γύρω από πρόσωπα, τα οποία μόνος σου παρουσιάζεις σαν θρύλους. Μην συζητάς για πράγματα και συναισθήματα, τα οποία μόνο εσύ κι ο άνθρωπός σου μπορέσατε να βιώσετε. Όσο και να προσπαθείς να εξηγήσεις, μοιάζει μάταιο. Και όποιο συναισθηματικό κενό κι αν βιώνεις στο τώρα σου, καμιά ανάμνηση απ’ το χθες δεν θα καταφέρει να στο γεμίσει. Ίσα-ίσα το κενό θα μεγαλώσει, αφού είναι σαν να βάζεις ξανά το μαχαίρι σε μια πληγή που προσπαθεί να επουλωθεί. Το σημάδι της σίγουρα θα το κουβαλάς μια ζωή, αλλά με το χρόνο δε θα πονάει, απλά θα υπάρχει για να θυμίζει. Δεν είναι κακό να θυμάσαι, αρκεί να μην προσπαθείς αυτά που θυμάσαι να τα υπεραναλύσεις, να τα καταδικάσεις ή και να τους δώσεις εξήγηση χωρίς λόγο. Όσο κι αν μιλάς για το τότε, στο τώρα σου δεν βρίσκονται εκείνες οι παλιές αγάπες.

Και για δες! Λέγονται παλιές αγάπες, γιατί είναι όντως παλιές. Κάποια σοβαρή αιτία τις τοποθέτησε σε εκείνο το κομμάτι του χωροχρόνου κι εσύ δεν είσαι αυτός που θα το αλλάξει. Δώσε τους το χρόνο να γίνουν όμορφες αναμνήσεις, για τις οποίες θα νιώθεις υπερήφανος και ευγνώμων, που κατάφερες κάποτε να τις ζήσεις. Είναι η ώρα τους να δώσουν τη θέση τους σε νέες περιπέτειες κι έρωτες, χωρίς ωστόσο να τοποθετούνται δίπλα τους με το ανάλογο μέτρο σύγκρισης. Μην τις συγκρίνεις τις παλιές αγάπες, μην τις αναφέρεις, μην συζητάς γι’ αυτές και κυρίως μην μελαγχολείς. Είναι κρίμα! Φθείροντας αυτές, φθείρεις κι ένα κομμάτι δικό σου.



Αρθρογραφεί η Ανδριάνα Μ-Π Νίκου

Συντακτική επιμέλεια
Just boost it