Μια κοινωνία που όλοι σκέφτονται τον εαυτό τους!
 |
| Πηγή εικόνας:mixanitouxronou.gr |
Μια κοινότυπη φράση που ξεστομίζουν οι άνθρωποι με θράσος τα τελευταία
χρόνια είναι, ότι οι καιροί που διανύουμε είναι χαλεποί. Με μια πρώτη
επεξεργασία η απάντηση- σχόλιο που ταιριάζει γάντι στη συγκεκριμένη τοποθέτηση
είναι, ότι η κάθε χρονική περίοδος απ’ την στιγμή που δημιουργήθηκε ο κόσμος
ήταν δύσκολη.
Ο άνθρωπος είχε πάντα να αντιμετωπίσει έναν βασικό εχθρό, τον άνθρωπο. Είναι στη φύση μας το ένστικτο της επιβίωσης κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις μας κάνει θεριά ανήμερα, που αβασάνιστα διεκδικούμε ότι μας πρέπει, χωρίς να υπολογίζουμε τους γύρω μας. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να εξασφαλίσουμε αρχικά τον εαυτό μας, παραβλέποντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό.
Με γνώμονα λοιπόν την πεποίθηση, ότι οι καιροί είναι όντως δύσκολοι και επικίνδυνοι, γινόμαστε όλο και πιο αλαζόνες, όλο και πιο εγωιστές. Γινόμαστε άνθρωποι που δεν σκέφτονται ανθρώπους, αλλά εαυτούς. Και ναι, μέσα σε αυτή την ομοιόμορφη κατ’ αυτή την έννοια κοινωνία, αρχίζεις κι εσύ να σκέφτεσαι και να ανησυχείς μόνο για την πάρτη σου. Φροντίζεις να είσαι πρώτα εσύ καλά και μετά αν σου περισσεύει χρόνος και διάθεση, πιθανόν να μεριμνήσεις και για κάποιον άλλον.
Έχοντας βάλει τον εαυτό σου στη θέση του ανώτερου όντος πάνω στον πλανήτη Γη, μάχεσαι καθημερινά κι ανελλιπώς να διατηρήσεις αυτή την ισχύ, αδιαφορώντας αν ο διπλανός σου δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές του ανάγκες. Τον λυπάσαι, αισθάνεσαι οίκτο, αλλά δεν κάνεις καμία ουσιαστική κίνηση για να τον βοηθήσεις. Βουλιάξαμε μες στην πολυτέλεια, που σε πολλές περιπτώσεις πηγάζει απ’ την διαφθορά. Yποφέρουμε από ασυδοσία κι απληστία, μα το μόνο που αγαπάμε και προσέχουμε, είναι και πάλι ο εαυτός μας. Και τώρα όλοι οι καχύποπτοι ξεσηκώθηκαν, πως ο εαυτός μας μόνο, είναι αυτός που μπορεί να μας σώσει. Kι εγώ της ίδιας θεωρίας είμαι.
Aλλά, πώς βρε κακομοίρη άνθρωπε θα σε σώσει ο εαυτός σου, όταν έχεις γίνει κάτι για το οποίο το παιδί που κάποτε ήσουν δεν είναι υπερήφανο; Πώς θα σε σώσει όταν δεν σε αναγνωρίζει καν; Όταν έχεις γίνει όλα εκείνα που κορόιδευε και περιφρονούσε; Σε μια κοινωνία που όλοι νοιάζονται και ανησυχούν μόνο για την πάρτη τους, θα επιβιώσει μόνο ο ένας. O λιγότερο άνθρωπος!
Τέλος, ήρθε η ώρα κι ας είναι στο παρά πέντε, να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλον. Γιατί, όπως έγραψε και σε ένα ποίημα του ο Τάσος Λείβαδίτης, «κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».
Αρθρογραφεί η Ανδριάνα Μ-Π Νίκου
Ο άνθρωπος είχε πάντα να αντιμετωπίσει έναν βασικό εχθρό, τον άνθρωπο. Είναι στη φύση μας το ένστικτο της επιβίωσης κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις μας κάνει θεριά ανήμερα, που αβασάνιστα διεκδικούμε ότι μας πρέπει, χωρίς να υπολογίζουμε τους γύρω μας. Σκεφτόμαστε ότι πρέπει να εξασφαλίσουμε αρχικά τον εαυτό μας, παραβλέποντας τις συνέπειες που μπορεί να έχει αυτό.
Με γνώμονα λοιπόν την πεποίθηση, ότι οι καιροί είναι όντως δύσκολοι και επικίνδυνοι, γινόμαστε όλο και πιο αλαζόνες, όλο και πιο εγωιστές. Γινόμαστε άνθρωποι που δεν σκέφτονται ανθρώπους, αλλά εαυτούς. Και ναι, μέσα σε αυτή την ομοιόμορφη κατ’ αυτή την έννοια κοινωνία, αρχίζεις κι εσύ να σκέφτεσαι και να ανησυχείς μόνο για την πάρτη σου. Φροντίζεις να είσαι πρώτα εσύ καλά και μετά αν σου περισσεύει χρόνος και διάθεση, πιθανόν να μεριμνήσεις και για κάποιον άλλον.
Έχοντας βάλει τον εαυτό σου στη θέση του ανώτερου όντος πάνω στον πλανήτη Γη, μάχεσαι καθημερινά κι ανελλιπώς να διατηρήσεις αυτή την ισχύ, αδιαφορώντας αν ο διπλανός σου δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις βασικές του ανάγκες. Τον λυπάσαι, αισθάνεσαι οίκτο, αλλά δεν κάνεις καμία ουσιαστική κίνηση για να τον βοηθήσεις. Βουλιάξαμε μες στην πολυτέλεια, που σε πολλές περιπτώσεις πηγάζει απ’ την διαφθορά. Yποφέρουμε από ασυδοσία κι απληστία, μα το μόνο που αγαπάμε και προσέχουμε, είναι και πάλι ο εαυτός μας. Και τώρα όλοι οι καχύποπτοι ξεσηκώθηκαν, πως ο εαυτός μας μόνο, είναι αυτός που μπορεί να μας σώσει. Kι εγώ της ίδιας θεωρίας είμαι.
Aλλά, πώς βρε κακομοίρη άνθρωπε θα σε σώσει ο εαυτός σου, όταν έχεις γίνει κάτι για το οποίο το παιδί που κάποτε ήσουν δεν είναι υπερήφανο; Πώς θα σε σώσει όταν δεν σε αναγνωρίζει καν; Όταν έχεις γίνει όλα εκείνα που κορόιδευε και περιφρονούσε; Σε μια κοινωνία που όλοι νοιάζονται και ανησυχούν μόνο για την πάρτη τους, θα επιβιώσει μόνο ο ένας. O λιγότερο άνθρωπος!
Τέλος, ήρθε η ώρα κι ας είναι στο παρά πέντε, να πεθάνουμε ο ένας για τον άλλον. Γιατί, όπως έγραψε και σε ένα ποίημα του ο Τάσος Λείβαδίτης, «κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον, είμαστε κιόλας νεκροί».
Αρθρογραφεί η Ανδριάνα Μ-Π Νίκου
Συντακτική επιμέλεια
Just boost it
Just boost it
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου