Σε μερικούς ανθρώπους δεν κρατάς κακία, αλλά παράπονο.

Σε μερικούς ανθρώπους δεν κρατάς κακία, αλλά παράπονο.

Πηγή εικόνας:ithaque.gr

Υπάρχουν πολλά είδη ανθρώπων γύρω μας. Υπάρχουν αυτοί που μπήκαν στην ζωή μας τυχαία και μας απέδειξαν με κάθε τρόπο ότι αξίζουν να βρίσκονται εκεί, υπάρχουν αυτοί
που συναντήσαμε, αλλά τελικά ήταν απλά περαστικοί κι εφήμεροι διαβάτες και τέλος αυτοί που μας έκαναν να πιστέψουμε ότι είναι κομμάτι της ζωής μας και μας εγκατέλειψαν για τους δικούς τους λόγους, με τον χειρότερο τρόπο. Κι ενώ φαίνεται πως αυτοί οι τελευταίοι μας έκαναν το μεγαλύτερο «κακό», εμείς δεν τους κρατήσαμε κακία. Μόνο παράπονο.

Ο Αριστοτέλης έλεγε πως η κακία είναι μια ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα. Κι επειδή εμείς ξέρουμε ότι όντως δεν ζούμε για πάντα, ο θυμός στάθηκε εφήμερος και φευγαλέος, παίρνοντας γρήγορα τη θέση του το παράπονο. Όλα τα «γιατί» του κόσμου κατέκλυσαν τις σκέψεις μας και ζητούσαν σαν πεινασμένα θεριά απάντηση. Κι αυτά τα «γιατί» δεν είναι αυτά της απορίας, αλλά της απογοήτευσης. Τρέμουμε συνεχώς μην χάσουμε ανθρώπους. Τρέχουμε πίσω τους, τους κυνηγάμε, τους διεκδικούμε. Τρέχουμε με όλη μας την δύναμη και την αντοχή. Μα κοίτα! Τώρα που εμείς σταματήσαμε, αυτοί συνέχισαν να τρέχουν. Κι επειδή, τη χρονική στιγμή που συνειδητοποιούμε πως αυτοί φεύγουν ακόμα πιο μακριά, όταν παύουμε να προσπαθούμε και να σπαταλάμε γενναιόδωρα την ενέργειά μας γι’ αυτούς, νευριάζουμε, θυμώνουμε, εξοργιζόμαστε. Αυτή είναι η πρώτη λογική αντίδραση. Γινόμαστε θερμοκέφαλοι, κόκκινοι από το κακό μας. Μα αυτό αλλάζει σε χρόνο ντε-τε. 

Γιατί; Γιατί το πόσο εύκολα φεύγει η κακία κι ο θυμός, είναι ανάλογο του πόσο πολύ αγαπάμε έναν άνθρωπο. Όπως ανάλογο είναι και το παράπονο που μας πιάνει, μόλις το τοπίο καθαρίσει λίγο από την ένταση και τους εκνευρισμούς. Όσο μεγαλύτερη η προσπάθεια που έχουμε κάνει για κάποιους, τόσο μεγαλύτερη κι η απογοήτευση. Πονάει να δίνεις, χωρίς να παίρνεις. Ή για να το θέσω πιο σωστά, πονάει να δίνεις κι αυτά που δίνεις να μην εκτιμούνται στο ελάχιστο. Ναι, αυτό πονάει πολύ. 

Κι ειλικρινά, αν με ρωτούσε κάποιος τι είναι χειρότερο, να κρατάμε κακία ή παράπονο, με το χέρι στην καρδιά δε θα ήξερα τι να του απαντήσω. Η κακία είναι ένα άσχημο συναίσθημα από μόνη της. Μολύνει εμάς, αλλά μπορεί εύκολα να μολύνει και τους άλλους. Το παράπονο από την άλλη βαραίνει μόνο εμάς. Αχθοφόροι καταντήσαμε, λυπημένοι αχθοφόροι. Μάλλον η λύση βρίσκεται αλλού…

Μην κρατάτε κακία, ούτε παράπονο. Αποστάσεις να κρατάτε!

Αρθρογραφεί η Ανδριάνα Μ-Π Νίκου
Συντακτική επιμέλεια

Just boost it