Dear Santa…
είσαι τόσο ανάρπαστος, δεν ξέρω αν είναι θετικό ή αρνητικό, ωστόσο εσύ φαίνεται να απολαμβάνεις την αναγνωσιμότητα σου. Αυτή τη χρονιά δεν ξέρω κατά πόσο υπήρξα «καλός» ή «κακός» άνθρωπος, ούτε γνωρίζω αν οι καλές και οι κακές πράξεις μπαίνουν σε κάποια δική σου ζυγαριά, η οποία αργότερα προσδιορίζει το δώρο που αξίζει στον καθένα. Άλλωστε ο χρόνος έχει τόσες πολλές και διαφορετικές μεταξύ τους μέρες, στιγμές έντασης, χαλάρωσης, αγωνίας ή ανακούφισης, αποφάσεις βεβιασμένες, που επηρέασαν άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο τις ζωές των ανθρώπων γύρω μας. Βέβαια, εδώ που τα λέμε ο λόγος που αποφάσισα να σου γράψω μετά από τόσα χρόνια είναι κάπως ιδιαίτερος. Για την ακρίβεια, αυτό δεν είναι ακριβώς ένα γράμμα, καθώς θα μπορούσε άνετα να αποτελεί και σελίδα ενός καλά κρυμμένου ημερολογίου. Σήμερα όμως συνέβη κάτι, που μου είναι αδύνατο να το θάψω σε μια κόλλα χαρτί. Αντίθετα, θέλω να το μοιραστώ με σένα, που έχεις την τιμητική σου. Με σένα που τόσα και τόσα έχουν δει τα μάτια σου. Περιμένοντας λοιπόν στη στάση του λεωφορείου, κι ενώ το απόγευμα φαινόταν ένα απόγευμα πληκτικό και μονότονο σαν όλα τα άλλα, παρατήρησα μια γυναίκα. Φορούσε μαύρα ρούχα, κρατούσε μια διάφανη σακουλίτσα με ένα μπουκάλι λάδι και κοντοστεκόταν στην κεντρική είσοδο του νεκροταφείου. Τώρα θα μου πεις και με το δίκιο σου, για ποιο λόγο στα λέω όλα αυτά. Κάνε υπομονή και θα καταλάβεις… Γύρισα το βλέμμα μου προς το δρόμο, μήπως και δω το λεωφορείο κάπου στο βάθος. Κανένα σημάδι. Η κίνηση αυτή διήρκεσε σχεδόν δυο δευτερόλεπτα. Μόλις ξαναγύρισα το βλέμμα μου, αντίκρισα το ίδιο σκηνικό. Η μαυροφορεμένη γυναίκα στεκόταν εκεί ακριβώς που την άφησα. Κοίταζε προς το εσωτερικό του νεκροταφείου βουβή κι ασάλευτη. Μετά από δέκα ακριβώς δευτερόλεπτα, χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο.
Αυτό ίσως και να μοιάζει με ένα σκηνικό καθημερινό ή αδιάφορο. Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θα διέκρινε αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα, που έμελλε να με επηρεάσουν βαθύτατα μέσα σε ένα μόλις απόγευμα. Όμως εγώ θέλω να μάθω. Έχω απορία μεγάλη και δεν θα ησυχάσω. Αυτό θα είναι το καλύτερο δώρο για μένα τα φετινά Χριστούγεννα. Θέλω να μου απαντήσεις λοιπόν οπωσδήποτε. Τι μπορεί να σκεφτόταν η γυναίκα αυτή τα δέκα εκείνα δευτερόλεπτα της σιωπής της; Τι μπορεί να σκέφτεται ένας άνθρωπος που έχει χάσει κάποιον δικό του όταν πλησιάζουν Χριστούγεννα; Τι σκέφτεται ένας άνθρωπος οικονομικά ευπαθής , τα δέκα δευτερόλεπτα που θα σταθεί και θα κοιτάξει μέσα σε ένα γεμάτο από κόσμο μαγαζί; Τι σκέφτεται ένα παιδί, τα δέκα εκείνα δευτερόλεπτα που θα χαζέψει ένα περίτεχνα στολισμένο δέντρο, την ώρα που εκείνο δεν έχει ούτε κλαδί να στολίσει; Κι ακόμη τι σκεφτόμαστε όλοι εμείς τα δέκα αυτά δευτερόλεπτα, που θα δούμε μια στενάχωρη σκηνή σαν αυτή του σημερινού απογεύματος; Πόσο σημαντικά είναι αυτά τα δέκα δευτερόλεπτα στην ψυχή του καθενός ξεχωριστά; Κι αν έχεις ένα δώρο για όλα τα γούστα, έχεις μήπως και βάλσαμο για αυτά τα καταραμένα, αυτά τα βασανιστικά δευτερόλεπτα;
Αυτά τα Χριστούγεννα λοιπόν, θα ήθελα να δημιουργήσεις την ελπίδα πως κάτι μπορεί και πρέπει να αλλάξει. Να φέρεις το θαύμα, όχι στη ζωή όσων το έχουν ανάγκη, καθώς το ξέρω καλά πως δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί, αλλά στις ψυχές όλων εμάς, που μπορούμε να προσφέρουμε έστω κάτι ελάχιστο στον συνάνθρωπό μας. Εμείς θα βάλουμε τα στολίδια στη ζωή όσων το έχουν ανάγκη κι όλοι μαζί θα φωτίσουμε το άστρο που θα νικήσει αυτά τα μελαγχολικά δέκα δευτερόλεπτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου