Οι χειριστικοί γονείς μεγαλώνουν καταπιεσμένα παιδιά

Οι χειριστικοί γονείς μεγαλώνουν καταπιεσμένα παιδιά

Πηγή εικόνας:dimosiosxoleio.com

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να γίνεσαι γονιός. Μπορούν άλλωστε, να το επιβεβαιώσουν όλοι αυτοί που έχουν την ευκαιρία να είναι γονείς.
Δεν υπάρχει όμως τίποτα πιο δύσκολο, από το να είσαι σωστός γονιός. Τι είναι σωστό και τι λάθος, αφήνεται στην κρίση του καθενός. Όπως συναντάμε πολλές κατηγορίες ανθρώπων εκεί έξω, συναντάμε και πολλές κατηγορίες γονέων. Μία απ’ αυτές λοιπόν, είναι οι χειριστικοί γονείς.

Γενικά χειριστικό άτομο, αποκαλείται από την ψυχολογία, αυτό το οποίο ξέρει να οδηγεί πολύ καλά τις καταστάσεις, έτσι ώστε να επωφεληθεί το ίδιο. Αυτό το σχήμα από μόνο του μοιάζει παντελώς αντιφατικό και οξύμωρο στην περίπτωση ενός γονέα. Γιατί; Διότι ο γονικός ρόλος, οφείλει να υπερβαίνει τα προσωπικά, ατομικά του όρια και ανάγκες στο βωμό του παιδιού που υπάρχει.

Ένας τέτοιος γονέας, θεωρεί πως τα «πρέπει» και τα «μη» που ζητάει στο παιδί του να υπακούσει, προκύπτουν απ’ την αγάπη και την ανησυχία που έχει μέσα του γι’ αυτό, αλλά αυτό είναι κάτι τελείως φαινομενικό. Η ουσία κρύβεται πίσω από έναν μάλλον δυστυχισμένο γάμο, από τα απωθημένα που θάφτηκαν βαθιά με τον ερχομό του παιδιού, ακόμη και πίσω από τις διδαχές των γιαγιάδων και των παππούδων, που μεταλαμπαδεύτηκαν άκριτα σε αυτούς τους γονείς.

Τα αποτελέσματα αυτής της συμπεριφοράς, είναι ομολογουμένως άσχημα και σε αρκετές περιπτώσεις καταστροφικά. Ο γονέας που δρα χειριστικά πάνω στο παιδί του, το κάνει με τέτοιο τρόπο που φαντάζει φυσιολογικό κι αποδεκτό. Τα όσα κάνει μοιάζουν περισσότερο με εξυπηρέτηση και φροντίδα, παρά με καταπίεση και έλεγχο. Έτσι τουλάχιστον μεταφράζονται από το μικρό μέλος της οικογένειας. Το ίδιο μέλος που μόλις ενηλικιωθεί, θα συναντήσει δυσκολία στο να αυτονομηθεί και να κάνει επιλογές χωρίς τον φόβο της δυσαρέσκειας, που θα εκφράσουν οι χειριστικοί γονείς του.

Οι γονείς αυτοί έστω κι ασυνείδητα, μεγαλώνοντας με τέτοιο τρόπο τα παιδιά τους, φτιάχνουν μια μεγάλη παγίδα στην οποία πέφτουν ως ενήλικες τα προστατευόμενα μέλη τους. Το συναίσθημα της αυτό-λύπησης, της ανικανότητας λήψης αποφάσεων και του τρόμου στην περίπτωση της μη αποδοχής, είναι οι πιο συχνές ενδείξεις του ανθρώπου αυτού, που του έμαθαν να εξαρτάται από τα «θέλω» και τις ανάγκες των γονιών του.

Κλείνοντας, ο σοφός λαός λέει «αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα», ο ίδιος λαός που λέει «άσε κάποιον ελεύθερο, για να γυρίζει πάντα σε ‘σένα». Αφήστε στα παιδιά το χώρο και το χρόνο που χρειάζονται για να καταφέρουν να εξελιχθούν, όπως τα ίδια επιθυμούν. Μοιράστε απλόχερα τις νουθεσίες σας, τις συμβουλές σας, αλλά επιτρέψτε τους να χαράξουν τους δικούς τους δρόμους. Γίνετε οι φωτεινοί τους σηματοδότες, για να τα βοηθήσετε να μη χαθούν μες στο σκοτάδι και όχι για να τα κατευθύνετε…




Αρθρογραφεί η Ανδριάνα Μ-Π Νίκου