Survivor: Από τον Άγιο Δομίνικο… στην πραγματικότητα

Survivor: Από τον Άγιο Δομίνικο… στην πραγματικότητα

Πηγή εικόνας:mononews.gr

Είναι αναμφισβήτητα το πιο πολυσυζητημένο πρόγραμμα της φετινής τηλεοπτικής σεζόν και παράλληλα μια καθημερινή πλέον συνήθεια των τηλεθεατών.
Από την αρχή το Survivor μαγνήτισε τα βλέμματα και όλοι οι προβολείς στράφηκαν αναπόφευκτα πάνω του. Δημιουργήθηκε έτσι ένα κύμα από αναρίθμητα tweets, σχόλια σε forum και  fun pages, ενώ αντίστοιχη είναι η αντιμετώπιση και από τα πάνελ των τηλεοπτικών εκπομπών. Το Survivor είναι ένα τηλεοπτικό προϊόν που διχάζει, καθώς υπάρχει τόσο η μερίδα των ένθερμων υποστηρικτών του, όσο κι εκείνοι που τάσσονται κατά του. Ωστόσο, ως κριτικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, οφείλουμε να σταθούμε αντικειμενικά απέναντι σε αυτό που παρακολουθούμε, συνυπολογίζοντας τα θετικά και τα αρνητικά του.

Στο Survivor συναντάμε δυο ομάδες. Ανθρώπους που γνωρίζαμε και μας ήταν πολύ πιο οικείοι, αλλά και ανθρώπους άγνωστους που για πρώτη φορά μας συστήθηκαν μέσω του παιχνιδιού. Ο τελικός στόχος (το χρηματικό έπαθλο), συνοδεύεται από πολλούς ενδιάμεσους στόχους – εμπόδια, κάτι που σημαίνει πως οι παράμετροι για την νίκη είναι πολλοί και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τον νικητή. Η σωματική και ψυχολογική εξασθένιση, η σχέση με τους συμπαίκτες αλλά και η γνώμη των τηλεθεατών θα καθορίσουν την πορεία του κάθε παίκτη ξεχωριστά.

Έχουμε αρκετές φορές διαβάσει και ακούσει διάφορα για τις αμοιβές των παικτών, για τις backstage παραχωρήσεις από τη μεριά της παραγωγής και πολλά άλλα σενάρια. Το σίγουρο είναι πως στον τηλεοπτικό στίβο όλα είναι πιθανά. Ωστόσο, θα ήταν καλύτερο να μην σταθούμε στα ψιλά γράμματα, αλλά να εντοπίσουμε το βαθύτερο νόημα ενός παιχνιδιού που σε καλεί να λειτουργήσεις ως μέλος μιας ομάδας και να μοιραστείς μαζί με τους ανθρώπους που συμβιώνεις σημαντικά πράγματα όπως το φαγητό ή ακόμη και την συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.

Ένα λοιπόν από τα σημαντικότερα μηνύματα που έρχεται να μας περάσει το Survivor είναι η έλλειψη ενσυναίσθησης, η ανικανότητα δηλαδή ενός ανθρώπου να μπει στη θέση κάποιου άλλου. Αν αναλογιστεί κανείς τις εντάσεις, τους καυγάδες και τα κουτσομπολιά που όσο περνάει ο καιρός και η τριβή των παικτών γίνεται μεγαλύτερη, θα συνηδειτοποιήσει πως ο άνθρωπος γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτικός στο καλύτερο, σε αυτό που τυγχάνει να μην είναι. Αν η κατάλληλη λέξη για αυτό είναι ο φθόνος, τότε φαίνεται ξεκάθαρα πως κάποιοι βγάζουν μια αντιπάθεια για αυτόν που ξεχωρίζει για τις ικανότητές του, που είναι πιο δυνατός, πιο γρήγορος, πιο… πιο… πιο… από τους ίδιους, σύμφωνα με το δικό τους, «φτωχό» σκεπτικό. Ας ανατρέξουμε για λίγο στα παιδικά μας χρόνια. Ο καλός μαθητής, αυτός που ήξερε πάντα την απάντηση και σήκωνε σχεδόν συνέχεια το χέρι του δεν ήταν το «φυτό»; Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οι άνθρωποι, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται δεν επικροτούν την ικανότητα ενός συνανθρώπου τους να είναι καλός σε κάποιον τομέα. Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα κάποιοι να τα βρουν με τον εαυτό τους; Μήπως η εκπαίδευση έμεινε στα βιβλία και παρέλειψε να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, με ανοχή και κατανόηση για το διαφορετικό, είτε είναι καλύτερο από εμάς, είτε όχι; Μήπως στην πραγματικότητα έχουμε μάθει να δρούμε από ατομικό συμφέρον και το ομαδικό πνεύμα εκλείπει για τα καλά στις μέρες μας;

Για κάποιους η ευγένεια θεωρείται ύποπτη τακτική. Κάποιοι άλλοι βρίσκουν ευτελείς δικαιολογίες και εκτοξεύουν πυρά κατά άλλων, προκειμένου να καλύψουν τα δικά τους ψυχικά ή συναισθηματικά κενά. Κι όσο περνάει ο καιρός «τρώγονται» έχοντας στραμμένο το βλέμμα στα υποτιθέμενα ψεγάδια του άλλου, την ίδια στιγμή που τα δικά τους πολλαπλασιάζονται. Αν λοιπόν αξίζει να μείνει κάτι από όλη αυτή την ιστορία, είναι πως πριν σπεύσουμε να ρίξουμε τα βέλη μας κατά κάποιου άλλου, που ενδόμυχα τον θεωρούμε περισσότερο ή λιγότερο ικανό από εμάς, ας αναλογιστούμε πως θα αισθανόμασταν αν για κάποιο λόγο βρισκόμασταν στην θέση του.

Όσο για το ποιος θα κερδίσει, αυτό σίγουρα θα το δείξει ο χρόνος. Λίγη σημασία έχει αν θα είναι διάσημος ή μαχητής. Ας είναι πάνω απ’ όλα  άνθρωπος!!!